Hej Wszyscy Czytelnicy. Po sepsie byłam powykrzywiana. Miałam krótszą nogę o 10 cm. Ręce powyginane, no i ślinotok. Rozumiem, że wtedy mnie unikaliście. Byłam bardzo chora...
Kiedy ludzie zrozumiecie, że jestem normalna! Że Was nie zjem! Że już wyglądam normalnie! Czy ja nie mogę mieć znajomych? Nie mogę normalnie żyć? Mam cholernego pecha... Trafiam na, takich super facetów. Ręce opadają...Nie chce mi się wierzyć. Że ludzie nie macie serca...
O moich miłościach. Które były dla mnie, bardzo ważne. No właśnie, dla mnie... Mam problem, jak się nie przyzwyczajać... Bo i tak się rozpierdoli... Długi czas myślałam, że to przez wózek. Że mnie trzeba niestety nosić. I chyba się nie myliłam. Bo jak zaczynam pisać o wózku. To czuję, że rozmowa się nie klei. Ale przecież, muszę zacząć temat. Bo nie chcę ukrywać. Co mam ukrywać? Że jestem kobietą, która jeździ na wózku? Która chce kochać? Która potrafi kochać i zrozumieć? Zastanówcie się, czy chcecie być w zgodnym związku. Czy zawracacie mi dupę, kurwa dla zabawy? Nie umiem jeszcze, powiedzieć wyp...dalaj. Ale znam siebie i swoje możliwości. To nadejdzie szybciej, niż myślę :).
ZACHĘCAM DO OBSERWACJI BLOGA.
Pozdrawiam Was.
Aleksandra Sarol.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.